De zin van het leven

Onderstaande blog heb ik gelezen en ik wil het graag met je delen.

Bronnie Ware is een Australische vrouw die al jaren werkzaam is als stervensbegeleider van terminale patiënten. Over haar ervaringen tijdens dit zware werk heeft ze onlangs een boek geschreven, waarin ze tot een top vijf levenslessen van stervenden komt.

1. Ik wilde dat ik de moed had gehad om een leven te leiden zoals ik dat wilde, en niet zoals anderen het wilden.
Volgens Bronnie beseffen mensen die zien dat hun leven bijna voorbij is en terugkijken, plots hoeveel onvervulde dromen zij hebben gehad.

2. Ik wilde dat ik niet zo hard gewerkt had.
Vooral mannelijke patiënten die Bronnie verpleegd had, vertelden over dit gevoel van spijt. Ze hebben het opgroeien van hun kinderen gemist en vinden dat ze te weinig tijd met hun partner hebben doorgebracht.

3. Ik wilde dat ik vaker mijn gevoelens had leren te uiten.
Veel mensen onderdrukken hun gevoelens om geen ruzie met anderen te krijgen. Veel ontwikkelde ziekten hielden verband met de bitterheid en wrok die zij droegen als gevolg van het inhouden van hun emoties.

4. Ik wilde dat ik meer contact had gehouden met mijn vrienden.
Vaak zitten mensen zo gevangen in hun eigen leven dat ze daardoor vriendschappen verwaarlozen. Bij het sterven mist iedereen zijn vrienden.

5. Ik wilde dat ik mezelf gelukkiger had laten zijn.
Volgens Bronnie realiseren mensen niet dat geluk een keuze is. Ze blijven vastzitten in oude patronen en gewoonten. Mensen zijn bang voor veranderingen en bedriegen zichzelf door te denken dat ze gelukkig zijn, maar diep in hun hart weten ze dat het niet waar is.

Het leven is een keuze, heeft Bronnie Ware door al deze lessen geleerd: Kies bewust, kies verstandig, kies eerlijk. Kies geluk.

(Bron: Weblog Bronnie Ware via AD.nl))

Dit artikel heeft diepe indruk op mij gemaakt. Het raakt aan zoveel thema’s waar ikzelf en mijn cliënten mee (hebben) gelopen.

Als kind kun je heerlijk spontaan en open zijn. Een kind staat als het goed is niet steeds stil bij wat anderen ervan vinden. Een kind zoekt zijn grenzen op en ontwikkelt zich op die manier. Uitproberen en ondervinden. Ervaren en leren. Doen en niet nadenken.

Onderweg naar volwassenheid verliezen we steeds een stukje van dit kind in ons. We ‘moeten’ verstandig zijn, zorgzaam voor anderen, soms ten koste van onszelf. Beleefd blijven, woede onderdrukken, dingen doen omdat ze zo horen en er niet eens meer bij stil staan of je het wel wilt enz. Tot je het te ver laat komen. Dan gaat je lichaam protesteren, maar dan is het al een beetje laat he.

Zelf merk ik dat het kind in mij steeds meer terug aan het komen is. Wat dat met me doet?

Het maakt me veel gelukkiger en vrijer. Ik word me bewust van wat belangrijk is. En dat zit niet in materie. Dat zit van binnen. Genieten van kleine dingen. Met je kinderen, je partner, je ouders, familie en vrienden.

Vanmiddag moet ik voor een controle naar het Antony van Leeuwenhoekziekenhuis, ik had afgelopen winter een kwaadaardig plekje dat is weggehaald. Ik heb er het volste vertrouwen in dat het nu goed is. En toch.. dit te hebben meegemaakt, geeft me nog meer het gevoel een soort ‘alibi’ te hebben om echt te doen wat ík wil. Daarom raakt bovenstaande blog mij.

Love is like a beautiful flower which I may not touch, but whose fragrance makes the garden a place of delight just the same – Helen Keller

 

Leid je leven zoals jij dat wilt!

Waar word jij door geraakt?